Szkoła Lwowsko-Warszawska

Kazimierz Twardowski (1866 - 1938) i jego szkoła

Kazimierz Twardowski – kluczowa postać polskiej filozofii pierwszej połowy XX wieku. Urodzony w Wiedniu uczeń i przyjaciel Brentany, Twardowski zostaje mianowany w 1895 roku profesorem na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie – podczas swojej trzydziestoletniej działalności – kształci wiele pokoleń polskich filozofów. Aktywnie uczestniczy w odnowie polskiego systemu edukacji po 1918 roku.

Od wielu już lat, liczni uczniowie Twardowskiego są przedmiotem badań naukowych na całym świecie, (Łukasiewicz, Leśniewski, Tarski, Kotarbinski, Ajdukiewicz, Ingarden). Również jego szkoła, jako taka staje się coraz bardziej tematem sama w sobie, dzedziną ciągle jeszcze poszukującą jednoznacznej nazwy: Szkoła Lwowsko-Warszawska, Lwowsko – Warszawska Szkoła logiczno- filozoficzna, Lwowsko – Warszawska Szkoła logiczno- matematyczna czy też Polska Szkoła analityczna.

Pomimo szeroko podzielanej postawy pozytywistycznej (Kotarbiński: „Trudno jest komuś w miarę rozumnemu i filozofującemu nie być pozytywistą”) oraz pewnego wspólnego tła filozoficznego (postbrentańskie źródla, antypsychologizm, krytyka relatywizmu w prawdzie, rola języka czy jeszcze – po sformułowaniu jej przez Tarskiego – semantyczna teoria prawdy) , pomimo koncentracji na logice, semantyce i metodologii nauk, mimo wspólnego ideału filozofii naukowej i pewnego wspólnego stylu pracy filozoficznej ( logiczna weryfikacja argumentów, modelizacja, odrzucenie wielkich syntez, poczucie etycznej odpowiedzialności filozofa), Szkoła Lwowsko – Warszawska daleka jest od monolityzmu i charakteryzuje się ogromną różnorodnością filozoficzną, nie wykluczjąc np. możliwości badań ontologicznych, szczególnie w stosunku do problemów jakie stawia wspólczesna nauka (fizyka i biologia). Wraz z Woleńskim przywołującym tu na pomoc Wittgensteina można powiedzieć, źe "termin szkoła lwowsko-warszawska jest terminem rodzinowym, oznaczającym swój desygnat nie wedle jednej cechy, ale wedle sieci krzyżujących się podobieństw".

Artykuł Jana Woleńskiego